Soms hoor je een verhaal dat je op de een of andere manier bij blijft. Het nestelt zich in je achterhoofd als een kat op de bank. Kan daar heel lang rustig blijven soezelen, totdat hij plotseling met een snauw opspringt en zijn aanwezigheid onmiskenbaar duidelijk maakt. Het was een aantal jaren geleden dat mijn vriend B. vertelde dat hij een nieuwe vriendin had die ‘erg links was’. Nu kende ik B. als een SP-stemmer, maar zeker niet van het strenge, opstandige type. Rustig, altijd relativerend, met een hang naar vrijzinnigheid. Wat bedoelde hij dan met ‘erg links’? Dat werd al gauw duidelijk. De dame was dermate links dat ze van plan was naar Columbia af te reizen om daar met het FARC te gaan vechten. Het FARC? Het FARC?! Was dat geen organisatie die mensen ontvoert, waarschijnlijk drugs smokkelt en dat alles onder een marxistisch banier? Ja, inderdaad. Die FARC ja. Dat is nogal wat. Dat je zo links bent, dat je zoiets wil doen, als Nederlandse hoogopgeleide dame.

Toen ik zojuist van mijn werk kwam en het NRC doorbladerde, viel mijn oog op dit artikel. Ene ‘Ellen’, een Nederlandse die voor het FARC vocht, is haar dagboek kwijtgeraakt en deze blijkt door de Colombiaanse krant El Tiempo te zijn gepubliceerd. Met het gevolg dat nu haar leven gevaar loopt. Ik begreep onmiddellijk dat dit de vriendin moet zijn geweest waar B. het zo lang geleden over heeft gehad. Even checken bij hem bevestigde het vermoeden.

Waarom doet iemand zoiets? Als je het NRC artikel leest dan blijkt ze zelf ook veel te hebben getwijfeld over haar keuze. Volgens B. waren haar ideeën destijds al behoorlijk extreem. Na enkele weken had hij de relatie uitgemaakt, omdat hij haar te serieus vond. ‘Ellen’ moet last hebben gehad van een verpletterende ernst. Zo ver te gaan. Je Nederlandse leven verruilen voor een heilloze strijd in de jungle. Als ik de verhalen van B. hoor dan lijkt ze me niet het type dat verlangt naar avontuur, zoals de jongens die zich vroeger lieten inschrijven bij het vreemdelingenlegioen. Dit moet een rotsvaste overtuiging zijn geweest.

Er is niets mis met een beetje ernst, politiek is een serieuze zaak. Maar dit is een ernst waaruit alle reflectie vervlogen is. Je kunt de wereld zo serieus nemen dat je je laat verleiden tot een absurd leven als guerrillera. Mijn gedachten gaan weer uit naar B., en de lol die we hebben gehad tijdens de vele housefeestjes in Groningen vroeger. Wat ontzettend verstandig B., dat je dat hebt uitgemaakt.

Tussen de beschouwingen door leek het me eens fijn om op wat prettige nieuwsfeitjes te wijzen. Ik was gecharmeerd van het wetsvoorstel van het GroenLinks kamerlid Tofik Dibi om via media-educatie kinderen te wapenen tegen schoonheidsidealen en pornoficatie van de media. Hier kun je een interessant interview met hem zien. Het voorstel is mij vooral sympathiek omdat het niet streng moraliserend is, niet doorschiet in het verbieden van van alles en nog wat, maar juist het jonge individu wil wapenen tegen de complexiteiten en gevaren van de moderne wereld. Een opluchting vergeleken met het dreinende gemoraliseer van Dijsselbloem en de Christenunie.

De beste remedie tegen het doorgeschoten schoonheidsideaal is jongeren bewust te maken van de virtualiteit van dit schoonheidsideaal. De ontwikkeling die je dan ook ziet is dat schoonheid in de virtuele wereld steeds meer democratiseert. Zo las ik dit artikel in de Bright. Een journaliste heeft zich voor een VPRO programma laten fotograferen als flickr babe. Toegegeven, deze dame is al niet bepaald lelijk van zichzelf. Maar de foto’s zijn echt betoverend. Als dit de erotiek is van de toekomst, dan mag je er van mij billboards mee volhangen. Iedereen zijn eigen billboard wel te verstaan.

Tenslotte natuurlijk de historisch-culturele canon van Frits van Oostrom, die eindelijk verplicht wordt voor het onderwijs. Dat heeft minister Plasterk toch maar mooi voor elkaar gekregen. Wel grappig, gezien de pittige discussie die ik met hem per mail had na mijn artikel over de canon in Waterstof (ik stelde zijn onzalige idee over de ‘beta-canon’ op één lijn met de roep om meer Pim Fortuyn en Johan Cruijff in de canon). Al heeft de beste man zijn Christiaan Huijgens er wel in gekregen. George Bush haalt zijn vriendjes uit de gevangenis, onze ministers stoppen hun idolen in de canon, lijkt het wel.

Maar prachtig, dat die canon nu verplicht is. Een gemeenschappelijk cultureel referentiekader is werkelijk nodig in deze tijd van versnippering. Ook dat is een noodzakelijke vorm van media-educatie.

Zelfs de katten hebben tegenwoordig een legitimatieplicht. Maar Nederlands staatsburger zijn ze wel, als ik de tekst van de advertentie hiernaast mag geloven. Toch een beetje raar, om anno 2007 zo’n slogan te lezen. ‘Asielzoeker’: een beladen term. Ze staan tegenwoordig al lager in rang dan huisdieren.

Een lerares aan een lagere school laat per ongeluk vanaf een pc pornografische plaatjes aan de kinderen zien. Zij wordt nu aangeklaagd voor ‘het in gevaar brengen van minderjarigen’ en heeft 40 (!) jaar gevangenisstraf in het vooruitzicht. Waar speelt zich dit af? Iran? Afghanistan? Nee, de Verenigde Staten van Amerika: land of the free, home of the brave.

De discussie in de media rond de Julie Amero rechtzaak concentreert zich vooral op haar vermeende onschuld: zij zou het slachtoffer zijn geworden van Spyware. Tot mijn verbazing heeft niemand het daar over deze absurd, krankzinnig hoge straf voor dit minieme vergrijp. Ik moest onwillekeurig terugdenken aan mijn basisschool in de jaren ’80. Er circuleerde daar in de bovenbouw onder de kinderen op een gegeven moment een pornografische versie van een Suske en Wiske stripboek. Hier zag je Suske masturberen, Jerommeke die met een enorm geslachtsdeel uiteindelijk de maan kon besproeien en Tante Sidonia als strenge meesteres seksslaaf Lambik op zijn billen geven. Onze schoolmeester kreeg dit te pakken en gebruikte het meteen om een les seksuele voorlichting te geven. Dit is zelfbevrediging, dit is orale seks, dit is sadomasochisme enz. Ik kan me niet herinneren dat dit mijn tere kinderzieltje schade heeft berokkend. Ik was alleen weer wat beter voorbereid op de wereld waarin we nu leven. Nog steeds heb ik enorm vedel respect voor die meester die op zo’n manier op een situatie kon ingrijpen en er een les van kon maken. Hebben leraren tegenwoordig nog steeds zo’n vrijheid?

In de VS in ieder geval niet. Door een ziekelijke preutsheid en een obsessie met de tere kinderziel worden middeleeuwse straffen uitgedeeld voor een vergrijp dat nauwelijks een vergrijp is. Een land waarin de populaire cultuur steeds meer pornoficeert en waarin tegelijk de truttige preutsheid koning is. Was de VS niet ook het land met de meeste tienerzwangerschappen? Wel is het mogelijk in dit land de tere kinderzieltjes te belasten met allerlei religieuze griezelverhalen. ‘Vrijheid van religie’ betekent dat je je kinderen elke fantasie onbestraft mag wijsmaken. Zo zijn er christenen die rondlopen met de idee dat binnenkort de aarde vergaat en dat alleen een kleine groep rechtgeaarde gelovigen in de hemel zal worden opgenomen (‘rapture’). Erg gezond voor de kindergeest.

Toch moeten wij ook hier oppassen voor dit soort gevaarlijke preutsheid. Als je kinderen teveel beschermt, worden ze nooit volwassen.