11 november 2016. Met een groepje peuters, kleuters en ouders wandelen we langs de huizen om Sint Maartenliedjes te zingen en lekkers op te halen. Lampionnetjes dansen in de nacht. Onze buurt is ruim honderd jaar oud, met smalle straten en een loopgedeelte daarnaast zonder stoep. Voor het verkeer is het officieel een woonerf. We lopen langs de weg. Plotseling duikt er uit de nacht een auto op die met een noodvaart langs ons scheert, met ronkende motoren rijdt hij schuin over het loopgedeelte. Ik kan nog net mijn kinderen tegen me aan drukken. Geschrokken en boos schreeuwen we de onverantwoorde chauffeur na. Als antwoord drukt hij zijn claxon langdurig in. Het kost me tijd om de woede en de adrenaline weg te slikken. Hoe haal je het in je hoofd, denk ik, om tijdens een kinderfeest als Sint Maarten ’s avonds met je gaspedaal ingedrukt door een kinderrijke buurt te rijden? En dan ook nog agressief reageren? Misschien heeft de man geen kinderen, komt hij uit een ander gedeelte van het land en kent hij de traditie niet, maar zijn rijgedrag is hoe dan ook levensgevaarlijk en onverantwoord. Wat bezielt dat soort mensen?
Als ouder is niets belangrijker dan het beschermen van je kinderen. Een groot deel van je leven staat in het teken van de volgende generatie. Je kunt er dan ook moeilijk bij als mensen door egoïsme of hun eigen korte termijnbelang het leven van kinderen in de waagschaal stellen. Gelukkig dan dat dit enkelingen zijn en de meeste mensen wel fatsoenlijk zijn en wel rekening houden met hun omgeving.
Maar wat, als we die hele herkenbare gevaren die we kennen uit onze woonwijk, en onze gevoelens daarover, nu eens vergelijken met de gevaren waar onze kinderen en kleinkinderen in de toekomst mee te maken krijgen? Ik heb het over overstromingen, extreme regenval, de toename van vreemde uitheemse ziektes, een vluchtelingenstroom die zo groot is dat onze kinderen zullen lachen om dat hysterische debat dat wij momenteel aan het voeren zijn. Ik heb het over steeds heviger wordende oorlogen in grote delen van de wereld waar we ons niet allemaal aan zullen kunnen onttrekken. Allemaal gevolgen van klimaatverandering. Een klimaatverandering waar wij als land momenteel hard aan meehelpen door onze lakse opstelling op dit gebied, zoals de rechter oordeelde in het proces dat de organisatie Urgenda in 2015 had aangespannen tegen de Nederlandse staat en dat Urgenda heeft gewonnen. Waarop de staat helaas besloot in hoger beroep te gaan.
Het is alsof onze Nederlandse staat momenteel bestuurd wordt door de chauffeur waar ik het artikel mee begon. Blijkbaar vindt onze huidige regering het klimaatprobleem, dat een heftig en onomkeerbaar effect zal hebben op de levens van onze kinderen, niet belangrijk genoeg. Belangrijker vindt men het op korte termijn najagen van financieel gewin. Het is een egocentrische houding die naar voren komt in de partijprogramma’s van partijen als PVV en VVD, waar maatregelen om klimaatverandering tegen te gaan zo goed als ontbreken. Deze partijen hebben het dus feitelijk gemunt op onze kinderen. Dit zijn de wegpiraten die hun levens in de waagschaal stellen.
Elke keer als ik Mark Rutte op TV weer vrolijk zie lachen, moet ik terugdenken aan die roekeloze chauffeur en krijg ik de onbedwingbare behoefte om hem een poepluier naar zijn hoofd te gooien. Het gevaar in het hele schouwspel rond de verkiezingen is dat we te snel gezogen worden in dat mediacircus waarbij politici bezig zijn elkaar vliegen af te vangen rond rekensommetjes. Maar het gaat hier wel degelijk om hele ingrijpende zaken, die impact zullen hebben op de generaties na ons. Rutte en Wilders zadelen onze kinderen op met een enorme klimaatschuld, zoals Trump al aan het doen is in de VS. Laten we 15 maart alsjeblieft zorgen dat ze dat onze kinderen niet gaan aandoen. Denk aan je kinderen, houd de doodrijders buiten de regering.
Deze column verscheen eerder op kroost.org.
Dylan van Rijsbergen 