Daar zat ik dan, de afgelopen maanden met mijn MacBookje tussen een immense stapel boeken koortsachtig te typen. In de dagen dat ik vrij was van mijn werk bij de NPO (ik werk vier dagen) sloot ik me op in mijn Amsterdam-Noordse appartement om te werken aan mijn boek Het onbehagen van de man. Een flinke bevalling, maar ik ben trots op het eindresultaat dat dit najaar bij Uitgeverij Augustus zal verschijnen.
Het is een boek geworden over verschillende vormen van – verondersteld – onbehagen bij de moderne man. De eerste komt van een groeiende groep publicisten en filosofen en mannelijkheidsgoeroe’s die gelooft dat de Nederlandse samenleving de laatste decennia ‘gefeminiseerd’ is geraakt. ‘Vrouwelijke’ normen en waarden zouden prevaleren boven de ‘mannelijke’. ‘Echte mannen’ zouden daar het slachtoffer van zijn. Die mogen geen schuine moppen meer tappen, worden verplicht om voor hun kinderen te zorgen en minder te werken en moeten zich plotseling sensitief gaan opstellen.
‘Ach gut’ dacht ik.
In mijn ogen zijn moderne mannen namelijk vrijer dan ooit. Het klassieke keurslijf van mannelijkheid – alle gevoel behalve agressie onderdrukken, voortdurend de bikkel, het haantje moeten uithangen, de obsessie met status – is veel minder knellend geworden. Dat betekent niet dat mannen van nu zachte eitjes zijn. Integendeel, ze zijn krachtiger, onafhankelijker, zelfbewuster dan hun vaders en grootvaders.
Maar er is een tweede vorm van onbehagen dat wel degelijk relevant is. Dat is dat veel mannen vrijer in hun hoofd zijn dan de maatschappelijke instituties. Die instituties zijn namelijk nog vormgegeven op basis van een volkomen gedateerd kostwinnersmodel. Volkomen belachelijk dat vrouwen zestien weken zwangerschapsverlof hebben en mannen veelal maar twee dagen vaderschapsverlof. Dat mannen na een scheiding vaak een secundaire rol krijgen toebedeeld in de opvang van hun kinderen. Dat veel mannen nog worden uitgelachen als ze minder willen werken om voor hun kinderen te zorgen.
Het is ongelooflijk dat critici zich druk maken over de ‘feminisering’, terwijl mannen nog steeds worden beperkt in de meest basale keuzes in hun leven. Emancipatie wordt met de mond beleden, maar in de politieke praktijk zien we daar armzalig weinig van terug.
En er is nog meer. In mijn boek ga ik in op het denkbeeld dat er ergens een essentiële mannelijke kern is, die voor alle mannen hetzelfde is. In mijn ogen een idiote, niet serieus te nemen gedachte, die geen recht doet aan de individualiteit van afzonderlijke mannen. Toch wordt dit denkbeeld breed uitgedragen. Boeken als Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus geven een armzalig beeld van mannen. Toch gaan ze als warme broodjes over de toonbank. In mijn boek geef ik een verklaring voor de immense populariteit van dit soort lectuur.
Daar was ik dus de afgelopen maanden mee bezig. Intussen heb ik mijn manuscript ingeleverd en heb ik eindelijk weer tijd om te bloggen. Ook wel weer eens lekker.
Dylan van Rijsbergen 
supergefeliciteerd! een hele bevalling dus ;-)!