Verwendheid van meningsuiting

Ik weet het: dit soort vergelijkingen mag je niet maken. Je kunt alles wel wegrelativeren als je het leed van de wereld erbij haalt. Maar toch. Als ik de beelden zie van het Chinese leger dat ‘orde op zaken’ stelt in Tibet en omgeving, als ik de fanatieke protesten zie van de Tibetanen, de vastberaden blik in de ogen van de demonstranten, dan denk ik: dit zijn mensen die vechten om hun vrijheid van meningsuiting. En meer. Zij verzetten zich tegen een onmenselijk dictatotoriaal regime dat lang geleden wederrechtelijk hun land heeft bezet. Dit is een strijd die ergens over gaat. Hier staat beschaving tegenover barbarij.

Vergelijk dat eens met onze eigen kampioen van de vrijheid van meningsuiting: Geert Wilders. Ook hij zegt vanuit een underdog-positie te spreken. Zodra er mensen zijn die hem de mond willen snoeren, dan haalt hij alle dictatoriale regimes uit de geschiedenis erbij. De regering gedraagt zich als de DDR, de Sovjetunie. Ze ontnemen hem zijn grondwettelijk recht om te zeggen wat hij denkt. Geert heeft een Boodschap en hij is vastberaden om deze aan de wereld kenbaar te maken. Geert voert een heldhaftige en verbitterde strijd.

Wilders –en veel rechtse intellectuelen met hem- brengen voortdurend de boodschap dat de Taliban al zowat aan onze grens staan. Dat het één minuut voor twaalf is. Dat als we nu niets doen een horde islamitische barbaren binnendendert met woeste baarden en zwaaiend met hun kromzwaarden, klaar om alle Nederlandse vrouwen in een burkha te heisen en alle homoseksuelen op te hangen aan een grote blauwe strop. Helden van het vrije woord, zoals Wilders zelf, moeten hun waarschuwingsboodschap met gevaar voor eigen leven kunnen uiten. Tegenwerken van Wilders is eigenlijk landverraad. Want kijk maar: daar staan ze al, met hun djellaba’s en hun ogen als pikzwarte kooltjes. Geen slappe knieen nu, willen de echte mannen alsjeblieft opstaan? Geert: almachtig soeverein, herkent de uitzonderingssituatie en wijst de vijand aan.

Maar na een blik op de demonstraties in Tibet doet de heroïsche strijd van Wilders toch wat potsierlijk aan. Immers: niemand legt hem daadwerkelijk wat in de weg. Hij krijgt alle mogelijkheden zijn filmpje te tonen – als is het maar op internet. Over media-aandacht heeft hij niet te klagen. En nergens staan er tanks klaar om hem de ideeen met granaten uit het hoofd te schieten. Vrijheid van meningsuiting: het is een belangrijk strijdpunt in elke dictatuur, het maakt deel uit van de wording van een democratische natie. Wilders’ noodkreten zijn niets anders dan theater, met behulp van gezochte metaforen probeert hij een situatie op te roepen –als ware het nostalgie- waarin hij inderdaad de underdog is en moet strijden tegen de onderdrukkende macht van een dictatoriale staat. Maar dan nog: waar zijn die horden bloeddorstige moslims eigenlijk?

Wilders komt niet op voor de vrijheid van meningsuiting: hij is eerder het resultaat van een verwendheid van meningsuiting. Van een decadent mediaklimaat waarin journalisten zich vermoeid van de ene hype naar de andere slepen. Waarin de borrelpraat van de zoveelste poedelachtige kleinburger het beter doet dan werkelijk verzet zoals dat in Tibet plaatsvindt. Een klimaat waarin de Nederlander vanuit zijn luie stoel als een toeschouwer vermaakt wil worden door het theatraal geweld van populistische politici. Nu, als we dan toch met ons allen zo vermoeid zijn en op zoek naar hypes en kicks, waarom dan niet het volgende idee eens uitproberen: een nieuw programma-format Wilders in Tibet. Waarin Wilders een film uitbrengt over de misdaden van het Chinese regime. Deze na veel strijd stiekem vertoont in een klein illegaal theater ergens in een Tibetaanse plaats, omsingelt door Chinese tanks en artillerie. Stiekem distribueert via internet en illegale DVD’s. Dan heeft Wilders eindelijk eens een échte vijand.