Veni, vidi, fugi…(??)

Eindelijk was het moment dan gekomen waar ik zo lang op had gewacht. Ik had het me allemaal zo duidelijk voorgesteld. Ik zou de vakantieperiode doorwerken, mijn scriptie inleveren en vervolgens zou ik op reis gaan… het liefst ver en heftig. Samen hadden we besloten een paar hotels in Brazilie te bezoeken en ik had me daarop verheugd. Totdat er plotseling geen ‘samen’ meer was..

Ik liet me natuurlijk niet kennen… In mijn eentje kon ik namelijk nog veel heftiger en intenser op reis. Drie weken op groepsreis naar Venezuela… natuur, Indianen, Hugo Chavez… Wat een avonturen zou ik beleven! Hoe louterend!

En intussen ploeterde ik door terwijl ik het werk met lood in mijn schoenen moest verrichten. Ik stortte mezelf in een intens sociaal leven… Je moet toch wat met die lege avonden en weekenden? De trein denderde door. Eindstation: Venezuela. En na Venezuela zou mijn leven veranderen, zou ik eindelijk toekomen aan al die dingen die ik echt wil. Me volledig ontplooiien. Een belofte die ik mijzelf lang geleden heb gedaan: als je die studie afmaakt, kun je doen wat je wilt. Maar eerst naar Venezuela.

Venezuela, Venezuela, Venezuela, drie hele weken lang rondtrekken. Wat ging ik allemaal zien, beleven?

Dan kom je aan met zo’n groep op het vliegveld van Caracas. Je gaat een busje in en rijdt rond en denkt: ‘aha, zo was het alweer: de derde wereld’. Een bepaald gevoel… slechte voorzieningen, een overweldigend gevoel van ‘andersheid’, een zweem van dreiging, criminaliteit. Het pension was krakkemikkig. Er was nauwelijks iemand die Engels sprak en ik, ik spreek geen Spaans.

Onze gids gelukkig wel. En die vertelde ons nog veel meer. Dat dit een van de zwaarste reizen van zijn reisorganisatie was, wat inspanning betreft. Over de slechte faciliteiten, veel afgelegen plaatsen, geen internet of mobiele telefoonbedekking. En gedurende de periode dat hij zijn verhaal hield, kwam steeds sterker bij mij het gevoel naar boven of ik dit eigenlijk wel wil. 7 uur lang met een groep in een bus zitten, in een compleet vreemde omgeving die zo nu en dan vijandig voelde. Afhankelijk zijn, want hoe verder ik reisde, hoe moeilijker het nog zou zijn voor me om de reis af te breken en naar huis terug te vliegen.

Dus die eerste nacht zweette ik in bed: alles leek vijandig en griezelig en ik voelde aan heel mijn lichaam dat ik dit niet wilde… Die hele reis was veel te gemakkelijk geboekt, ik was te snel over mijn eigen emotionele toestand heengestapt die toch niet zo stabiel was als ik mezelf had voorgehouden. En ik hou eigenlijk helemaal niet van survival-achtige reizen. Ik nam mijn besluit.

De volgende dag vertelde ik mijn reisleider en een aantal groepsgenoten dat ik meteen terug wilde vliegen. Ze hebben het allemaal geprobeerd uit mijn hoofd te praten. Zonder succes, ik was vastbesloten en weet nu nog dat het het juiste besluit was. Ik ben nog een dag alleen bij de posada blijven hangen, heb zelfs nog even kort een bewaakt privé strand bezocht (en me daar lelijk verbrand). Die middag kon ik meteen weer op hetzelfde vliegtuig terug. Gisteren kwam ik weer in Nederland aan.

Voor een bewijs voor mijn verzekering ging ik vanmorgen nog even naar de dokter. Die was niet verbaasd over mijn ervaringen. Het kwam vaker voor dat mensen juist op vakantie met allemaal stress uit hun leven worden geconfronteerd. Wanneer ze dan toch stug doorgaan, eindigt dat meestal in een psychose.